اشعار

بـبـین دارم نـگـاه غــرق آهــی            دلم را زیر و رو کن با نگاهی

تو که آقائی‌ات گـشتـه زبـانـزد            بـیا بگـذر ز عـبـد رو سیـاهـی

**************

فــدای چــشــم ذره پـــرور تــو            کرامت می چکد از محضر تو

قسم بر عصمت زهـرای اطهر            نــجــاتـم داد مـهــر مـــادر تــو

**************

چنان مبـهـوت در کار حـسیـنـم            دم آخــر شـد و یــار حـســیــنـم

ز بـنـد هـر غـمـی آزاد هـسـتـم            از آن دم که گـرفـتـار حـسـیـنـم

ای رهـبــر احـرار! مــن حُـرّ شمـایـم            هــرچـنـد بــا بـیگـانـه بـودم، آشـنـایـم

تو در کرم چون جدّ خود پیغمبر استی            تو در به روی دشمن خود هم نبـستی

شـرمـنــده از اولاد زهــرای بـتــولــم            مـردودم امـا مـی‌کـنـد لـطفـت قـبـولـم

روزی که چون خاری به راهت سبز گشتم            گویـی دوبـاره بـا نگـاهـت سبز گـشتم

هـم سوختی از برق حُسنت حاصلم را            هـم بـا نگـاه خـشم خـود بُـردی دلم را

بــاغ وجــودم را حـسـیـن‌آبـاد کــردی            یـکـدم اسـیــرم کـردی و آزاد کــردی

آن روز دیــدم مـظهـر عـفــو خـدایـی            چشمت به من می‌گفت: حُر! تو حُرّ مایی!

زنجیـر ذلت را ز اعـضایـم گـشـودی            افسـوس! ای مـولا ندانـستـم کـه بودی

دیگـر وجـودم غـرق در نور خدا بود            در بـین دشـمن هـم دلم پیـش شمـا بود

یـا یـک نگـاه خشـم، هستم را گـرفتی            آنجـا نـفـهـمـیـدم کـه دستـم را گرفـتی

اکنون که چشم خویش را وا کردم امروز            خود را در آغوش تو پیدا کردم امروز

دلی که مست نگـار است پَـر نمی‌خواهد           تنی که وقف عزیز است، سر نمی‌خواهد

اگر به حـاجـت تـوبه، به این در آمـده‌ای           بخـواه از خـود اربـاب، در نمی‌خـواهـد

رسیدنِ به حـقـیقـت نخست از ادب است           ادب نـهـایـت راه و سـفــر نـمـی‌خـواهـد

اگر که حُر شده باشی به یک نگاه رحیم           دگر ز خـیـمه مستـان حـذر نمی‌خـواهـد

و حُر به مرحله جـویان توبه ثـابت کرد           نجـات، جـز ادب و چـشم تر نمی‌خـواهد

و توبه، حاصل حُبِّ به آل فـاطـمه است           از این مـسیـر، مـسیـر دگـر نمی‌خـواهد

فـــدای مــرحــمــت خـــانـــوادۀ زهـــرا           که بـازگـشت به آنهـا خـبـر نمی‌خـواهـد

هـمـیـن کـه آمـده‌ای زیـر خـیـمـه غـم او           بـرای تــوبـه مـسـیـر دگـر نـمی‌خـواهـد

یـوسف زهـرا! ز شما پُر شدم           تـا که اسیـر تو شـدم حُـر شدم
از دل دشمن به سویت پَر زدم           آمـدم و حـلـقه بـر این در زدم

آمــده‌ام تـا کـه قــبــولـم کــنـی           خــاک ره آل رســولــم کــنـی
حـرّ پـشـیـمـان توأم یا حـسیـن           دست به دامـان تـوأم یا حـسین
یک نگه افکن همه هستم بگیر           ای پـسـر فـاطـمه دستم بـگـیـر
روز نخـستین به تو دل باخـتم           در دل من بـودی و نـشنـاخـتم
دسـت نـیـاز مـن و دامــان تـو           کــوه گـنـاه مـن و غـفـران تـو
نـالـۀ الــعــفــو بُــوَد بــر لـبــم           تا صف محشر خجل از زینبم
روی علی اکبر تو دیـدنی‌است           دست علمدار تو بوسیدنی‌است
مهـر تو کُـلّ آبـروی من است           هستی من خون گلوی من است
چه می‌شود کشتۀ راهت شوم؟           خـاک قـدم های سپـاهت شوم؟
حــرّ ریــاحــی به درت آمــده           فـطـرس بی بـال و پـرت آمده
بـا نـگـه خـویـش کــمـالـم بـده           وز کـرم خـود پَـر و بـالـم بـده
بال من از تیغـۀ شمشیرهاست           سـیـنـۀ تـنگـم سپـر تـیـرهاست
مقتل خون،اوج کمال من است           تیر محبت پر و بـال من است
بـال بـده، فـطـرس دیگـر شوم           طـوطی گـهـوارۀ اصغـر شوم

یوسف فـاطمه من حُـر گـنه کـار توأم            از دو عـالـم شده آزاد و گـرفـتار توأم

تو به لطف و کرم خویش خریدار منی            من به جرم و گنه خویش خریدار توأم

با چه رویی به تو رو آورم ای روی خدا            هـمـه دانـنـد که مـن بـاعث آزار توأم

جان ناقـابـل من گشته کـلافی به کـفـم            کمتـرین مشتری عـشق به بازار توأم

تا لب خشک تو دیدم جگرم سوخت حسین            من جـگـر سوخـتۀ آه شـرر بـار تـوأم

دوش اگر عبد خطاکار تو بودم، العفو!            نـگـهـم کن که دگـر یـار فـداکـار توأم

پا به سـرداری لشکـر زدم و برگـشتم            جـان نـثـار ره عـبـاس عـلـمـدار تـوأم

دسته گل ساختم از اشک و نهادم روی چشم            تا صف حشر خجل از گل رخسار توأم

چه برانی، چه بخوانی، در دیگر نزنم            چه کنم خارم و وابسته به گلزار توأم

میثم از سوز جگر گوی که از سوز جگر            شـرر شعـر تـو و دفـتـر اشعـار تـوأم

دیـد خـود را در کـنـار نـور و نـار            بـا خـدا و بـا هـوی در گـیـر و دار

گفـت از چه زار و در وا مانـده‌ای            کـاروان راهـی و در جـا مـانـده‌ای

نیست این در بـسته راهت می‌دهند            دو جهـان با یک نگـاهـت می‌دهـند

غرقه خود را دید و از بهـر حـیات            دست و پا زد سـوی کـشتی نجـات

تـائــبـم بـگــشـا بـه رویــم بـاب را            دوسـت مــی‌دارد خـــدا تـــوّاب را

ای ســراپــا آبــرو خــاکـم بـه سـر            پـیــش زهـــرا آبــرویــم را مــبــر

بعد از این خشکیده بر لب خـنـده‌ام            بـسکـه از طـفـلان تـو شــرمـنـده‌ام

مــهــربــان آلــوده‌ام پــاکــم نـــمــا            زیــر پــای زیـنــبـت خــاکــم نــمـا

دیـد حُـر از پـای تـا سـر حُـر شـده            سنگ جـسته گـوهـر خـود، دُر شده

رو به سـویش کـرد شـاه عـالـمـیـن            گـفت با حُـر اینچـنین مـولا حـسین 

با سپـاهت راه، سـدّ کـردی بـه من            نیـستی بـد گر چه بـد کردی به من

تـو نـبــودی قـلـب پُــر غــم داشـتـم            در سـپـاهـم حُـر تـو را کـم داشـتـم

مـا پــی امــداد تـو بـر خــواسـتـیـم            گر تو پیـوستـی به ما، ما خواستـیم

عـذر کمتـر جو که در این بـارگـاه            عــفـو مـی‌گـردد بـه دنـبـال گــنــاه

تـــوبـــه را مـــا یـــاد آدم داده‌ایـــم            مـا بــرائـت را بـه مــریـم داده‌ایــم

مُـرده را ما خـود مسیـحـا می‌کـنیم            درد را عــیــن مـــداوا مــی‌کـنــیـم

نـیـسـتی در بین مـا دیگـر غـریـب            دوست مـی‌دارم تو را مثـل حـبـیب

سربلـندی خصم دون پستـت گرفت            خـاک پـای مــادرم دستـت گـرفـت

گر چـه صد جـرم عـظـیم آورده‌ای            غــم مخـور رو بر كـریـم آورده‌ای

آب از سـر چـشـمـۀ تـو گــل نـبـود            سركـشی از نـفـس بود از دل نبـود

تـو بـدی كـردی، ولـی بـد نـیـسـتـی            خـوب دادی امـتـحـان رد نـیـسـتـی

گـفـت مـس رفـتم طـلا بر گـشتـه‌ام            نـه طـلا بـل کــیـمــیـا بـر گـشـتـه‌ام

از درش اکــســیـر اعــظـم یافــتــم            یـک نـگـه کـرد و دو عـالـم یـافـتـم

از مــیـان خــیــمـه‌هــای بــوتـراب            یـک صــدا مـی‌آیــد آن‌هــم آب آب

من نه باکم از هـزاران لشکر است            ترس من از اشک چشم اصغر است

گرچه خارم ای گل زهرا تو دستم را بگیر           من که افتادم زغم ازپا تو دستم را بگیر

مـن بـه امـیـد نــگـاه رحــمـت تـو آمـدم           قطرۀ ناچیزم ای دریا تو دستم را بگـیر

چکمه های خویش را بر گردنم آویخـتـم           کن نظر یک لحظه حالم را تو دستم را بگیر

سر به خـاک آستـانت می‌گـذارم یاحسین           برنمی‌دارم سراز اینجا تو دستم را بگیر

گر رهت را بستم و قلب تو را بشکسته‌ام           آمدم شرمنده‌ ای مـولا تو دستم را بگـیر

دستگیری از ز پا افـتادگان کار شماست           من کنون افتاده‌ام از پا تو دستم را بگیر

گرنگیری دست این افتاده را ای وای من           هست اینک روز واویلا تو دستم را بگیر

من امیری را رها کردم که گردم بنده‌ات           بی کس و تنهایم و تنها تو دستم را بگیر

ای که فطرس را تو بخشیدی نجات از بند غم           من گرفتارم دراین صحرا تو دستم را بگیر

مُحـرم این کعـبۀ ایـمان و عـزّت گشته‌ام           شسته‌ام دست ازهمه دنیا تو دستم را بگیر

نیست جزتو بهر من امروز مصباح الهدا           ای چراغ روشن فردا تو دستم را بگـیر

بهترین ره تا خدا رفتن ره مهر شماست           ای حبیب ربی الاعلی تو دستم را بگـیر

دوست دارم تا کنم جـان را نـثار راه تو           درفضای گرم عاشورا تو دستم را بگیر

عبد تو شد حُر وفائی تاکه عبد حُر شود           جان حُر ای مهربان مولا تو دستم را بگیر

بی دام و آب و دانه كـبـوتر گرفـته‌ای            از پَـر شـكـستـه آمـده‌ای پَـر گرفته‌ای

نگـذاشتـی كه مـن بـرسـم، پیش آمدی            دستِ مرا بـه دستِ مُـطّهـر گرفتـه‌ای

برداشتی ز گردنِ من چكمه­ های شرم            اشكِ مـرا هـمان جـلویِ در گرفتـه‌ای

این خواب نیست، درست دیده ­ام، حسین            حُـرّ را به سینه مثلِ برادر گرفتـه‌ای؟

نا خوانده‌ام اگر چه، ولی حُـرمتِ مرا            مهمان نـواز، به چنـد برابر گرفتـه‌ای

با لشكـری گرفـتم اگر راهتـان، شـمـا            با یـك نـگـاه، راه بـه لشكـر گرفتـه‌ای

یك بار هـم نـشد كه به رویم بـیاوری!            ایـن مِـهرِ عـاشقـانه ز مـادر گرفته‌ای

بـا اینكه راه بستم و بَـد دردِ سـر شدم            بـا من چـه گـفـتی و در بـر گـرفتـه‌ای

سنـگِ تـمـام گـذاشـتـی، آقـا سـرِ مـرا            بـر زانـویت به لحـظۀ آخـر گرفتـه‌ای

ایـن عاقبـت بخیـریِ زیبـا بـرای حُـرّ            از مُصحفِ رضایتِ خواهر گرفته‌ای

حالا كه رویِ زخمِ سرم دستمالِ توست            دلشورۀ مرا به عرصۀ محشر گرفته‌ای

حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمـنان را           پُر کرده است از نام خود گوش جهان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده بـاشید           بـا این سخـن دربـنـد کـرد آزادگــان را

یک جـو هم از ری زیر دنـدانش نرفته           هرکس به دین داخل کند سود و زیان را

در این میان تنها یکی در نقـش حر شد           تا دلـنـشـیـن تر کـرده بـاشـد داستان را

هرچند دیر اما خـدا را شـکـر فـهـمـیـد           در لـحـظـۀ آخـر جــواب امــتـحــان را

شـاید نـسـیـم چـادر زهـرا به او خـورد           شاید نـشـانـی داشت قـبـر بی نـشـان را

روزی یزیدی بود حر، حالا حسینی ست           یعنی نمی شد داشت هم این را هم آن را

دیـگـر نـمانده طاقـتـی در جـان اربـاب           با این که گرما برده بود از او توان را

فـرمـود اگر بی دین شـدیـد آزاده باشید           حـرفـی نـمـانـده دوستـان و دشمنـان را

من آن حُرم که حُریّت عطا کرده است مولایم            مخوانیدم دگـر حُـرّ یزیـدی، حُرّ زهرایم

اگرچه ذره‌ام، در دامن پُـرمهر خورشیدم           اگرچه قطره بودم، وصلِ دریا کرد دریایم

اگر دامان مهرش را نگیرم، اوفتـد دستم           گر از کویش گذارم پای، بیرون، بشکند پایم

اگرعباس گوید دست و سر، سازم به قربانش            وگـر اکبــر پسنـدد، کشتـۀ آن قد و بالایم

زچشمم اشک خجلت بود جاری، بخت را نازم            که هم بخشید، هم اذن شهادت داد مولایم

تمنایم فقط ایـن است از ریحـانــۀ زهــرا            که با خون جبینم آبرو بخشد بـه سیمـایـم

صـدای گریۀ اصغـر ز قحط آب، آبم کرد           لب خشکیدۀ عبـاس، آتـش زد به اعضایم

چه بی‌رحمید اهل کوفه! من با چشم خود دیدم           ترک خورده است از هُرم عطش لب‌های آقایم

تماشایی‌ست لبخندم اگر بـا چشم خود بینم          کـه مولایـم کنـد بـا پیکـر خـونین تماشایم

بسوزانید و خاکستر کنیـد از پای تا فرقم           من آن پروانه‌ای هستم کز آتش نیست پروایم

زخجلت خواست تا ازتن شود روحم برون میثم           حسین‌بـن‌علـی بـا یـک تبـسـم کـرد احیایم

یــوسف زهــرا! ز شــما پُــر شـدم             تا که اســیــر تو شــدم حُــر شــدم

از دل دشـمـن به ســویت پـَـر زدم             آمــدم و حــلــقــه بــرایــن در زدم

آمــده ام تــا کــه قــبــولــم کـــنــی             خــــاک ره آل رســــولـــم کــنـــی

حــرّ پــشــیــمان تــوأم یـا حـسیــن             دسـت به دامــان تــوأم یــا حسیــن

یک نگــه افکــن همه هستــم بگـیر            ای پــسر فــاطــمــه دستــم بگــیــر

روز نخـسـتـیــن به تو دل بــاخــتم             در دل من بــودی و نــشــنــاخــتـم

دســت نــیــــاز مــن و دامــان تــو             کــوه گــنــاه مــن و غــفـــران تــو

نــالــۀ الــعــفـــو بُــــوَد بــر لــبــم              تا صف محشــر خجـل از زینــبـم

روی علی اکبــر تو دیــدنــی است             دست علـمدار تو بــوسیــدنی است

مــهــر تــو کُــلّ آبــروی من است             هستی من خــون گـلــوی من است 

چه می شــود کشتــۀ راهـت شوم؟             خــاک قــدم های سپــاهـت شــوم؟

حــــرّ ریــــاحـــی بــه درت آمــده             فــطــرس بــی بــال و پــرت آمـده

بــا نــگــه خــویـش کــمــالــم بــده             وز کــرم خــود پــر و بــالــم بــده

بــال من از تیــغــۀ شمـشـیرهاست             سـینــۀ تـنــگــم سپــر تیــرهــاست

مقتل خـون، اوج کــمــال من است             تیــر مـحـبـت پــر و بـال من است

بــال بــده، فــطــرس دیـگــر شوم             طــوطـی گــهــوارۀ اصغــر شـوم

اگر بر آستـان خـوانی مـرا، خـاک دَرَت گـردم        و گر از در برانی، خاک پای لـشگرت گـردم
به دامـانت غـبـار آسـا نـشـستـم، بر نمی خـیزم        و گر بفـشانی ام، خـیزم ولی گِرد سرت گردم

دل وجانم، ز تاب شرم، هم چون شمع میسوزد        بـده پـروانـه، تا پروانه سان خاکـسترت گردم
به دربـارت اگر باری دهـی بـارم، زهی عزت        ولیکن با چه رویی روبرو با خواهرت گردم
ببـین از کـردۀ خـود سر به زیرم، سر بلندم کن        مرا رخصت بده تا پـیـش مرگ اکبرت گردم
اگر باشـد به دسـتـم اخـتـیـاری، بـعـد سر دادن         سرم گیرم به دست و باز بر گِرد سرت گردم
وضـو گـیـرم ز آب کوثـر و نامش به لب آرم         کـه شـاید رستگار از فـیض نام مادرت گردم
اگر بر جـانـفـشانـی نـیـستم قـابل اجازت بخش        کـه مـن گهـواره جـنـبانِ عـلی اصغرت گردم

حـسیــن آمـــد و آزاد از یـــزیــدت کـــــرد              خـلاص، از قـفـسِ وعـده و وعـیـدت کــرد

سیـاه بـود و سیـاهـی هـرآنـچـه مــی دیـدی              تـو را سـپـــرد بـه آیـیـنـه و سپـیـدت کــرد

چه گفت با تو درآن لحظه های تشنه حسین؟            کـدام زمـزمـه سـیـراب از امـیـدت کـــرد؟

به دست و پـای تو بارِ چه قـفـل ها که نبـود             حـسیـن آمـد و سـرشـار از کـلــدیـت کـرد

جـنـون تـو را به مـرادت رساند ، نـاگـاهان             عجب تـشرّف سبـزی،جنـون، مریدت کرد

نصیب هرکس و نـاکس نمی شود،این بخت             قـرار بـود بمیـری ، حسیـن شـهیـدت کـرد

نـه پیشـوند و نـه پـسونـد، حـرِّ حـرّ  بـودی              حـسـیـن آمــد  و آزاد از یــــزیــدت کــرد

عـــاقبت جان تو در چشمۀ مهتاب افتاد          پـیـچشت داد خـدا، در نفست تاب افـتـاد
نوردر کـاسۀ ظلمت‎زدۀ چشمت ریخت           خواب ازچشم تو ای شیفتۀ خواب، افتاد

کارت از پیلۀ  پوسیده به پــرواز کشید           عکس پروانه برون از قفس قـاب افـتاد
چشمه شد، زمزمه شد، نورشد و نیلوفر          آن دل مرده که یک چند به مرداب افتاد
عادتت بود که تکرار کنی «بودن» را           از سرت زشتـی این عادت ناباب  افتاد
مــاه را بی ‌مدد تـشت تـمــاشـا کــردی           چشمت از ابروی پیوسته به محراب افتاد
چه کشش بود در آن جلوۀ مجذوب مگر           که به یک جذبه چنین جان تو جذّاب افتاد؟
چـهره ی  واقعیَت را به تو برگرداندند           از سر نـام تو سنگـیــنی الـــقـاب افتـاد
شهد سرشار شهادت به تو ارزانی بـاد           آه از این مــردن شیرین، دهنم آب افتاد
امشب از هُــــرم نفس‌های اهورایی تو           گرم در دفتـر من، این غــزل ناب افتاد

دیــد دارم از خجــالت سر، به زیر            گفت مـا را بین و ســر بالا بگـیــر 
دیــد از غــم تنـگ گـشـتـه سینه ام            پــاک کرد از زنـگ ها آیــیــنــه ام 

من دگر «او» گشته و خود نیستم            آنکه هــمـــره با شــمــا شــد نـیـستم 
حُر نبوده حُر، به لطفش حُر شده             بـــوده آب آلـــوده، امـــا کُــر شــده 
دور شـد جــانـم ز تـن هـای شـما            کـرد مِــنهــایــم ز مَن هــای شــمــا 
دید از پا تا به سر عیـبــم به عین            کرد، از پــا تــا به سر حُسنم حسین 
هر که بر این آستان باشد سـرش            عـاقــبت، بر خـیــر گــردد آخــرش 
هر مُحِبّی را که او محبـوب شـد             گر بدی هم داشت آخــر خــوب شد 
دل ز هَر دلداده می گیـرد حسین             دست هر افــتــاده می گیــرد حسین 
مَستِ چشمش جام عــالـم پُر کند             دو جهان را یک نگاهش حُــر کـنـد 
جُــرم را بخشیده می گیرد کریم             دیـــده را نــادیــده می گـیـرد کـریم